3 Dhjetor, 1458, Kështjella e Lezhës
3 Dhjetor, 1458, Kështjella e Lezhës Moti është ftohur, ashtu si marrëdhëniet tona me Venedikun. Këta tregtarë dinakë! Një ditë të dërgojnë urime për fitoret, ditën tjetër ankohen se piratët tanë (të cilët ata i quajnë kështu, por unë i quaj luftëtarë deti që mbrojnë brigjet tona) po u "shqetësojnë" anijet. A thua se anijet e tyre nuk sjellin furnizime për garnizonet osmane në Durrës apo Shkodër kur u leverdis? Hipokritë! Sot pata një takim të gjatë me Pal Engjëllin. Ai njeri ka një mendje të mprehtë dhe një zemër të madhe për Arbërinë. Po diskutonim për mundësinë e një lidhjeje më të fortë me Mbretin Alfons të Napolit. Ai duket më i sinqertë në dëshirën e tij për të ndihmuar, ndoshta sepse osmanët i ka më afër dyerve të veta. Por edhe ai, ka interesat e tij. Të gjithë kanë interesat e tyre. Vetëm ne, shqiptarët, duket se luftojmë për diçka më të madhe se vetja: për tokën tonë, për besimin tonë, për të mos u zhdukur nga faqja e dheut. Ka ditë si kjo, kur ndjehem i vetmuar në këtë luftë. Europa grindet për copëza toke e tituj boshe, ndërsa këtu, në këtë skaj të harruar, ne derdhim gjak për të mbrojtur edhe portat e tyre. Ndonjëherë pyes veten nëse ia vlen. Pastaj shoh fytyrat e ushtarëve të mi, kujtoj fëmijët që luajnë nëpër katunde, dhe përgjigja vjen vetë: PO, ia vlen! Çdo pikë gjaku, çdo natë pa gjumë, çdo sakrificë. Këto ditë kam pasur edhe ca telashe me disa krerë lokalë. Gjithmonë e njëjta këngë: kush është më i madhi, kush meriton më shumë. U thashë troç: "Zotërinj, kur armiku të jetë te dera, nuk do t'ju pyesë se sa katunde keni nën sundim, por sa burra të zotë keni për të luftuar. Bashkohuni, ose do të na marrë lumi të gjithëve!" Disa u vunë në siklet, disa tundën kokën në shenjë pohimi. Shpresoj t'u ketë hyrë në vesh. Uniteti ynë është arma jonë më e fortë, por edhe më e brishtë. Mbrëmë, për të hequr pak mërzinë, luajta një parti shah me Gjon Muzakën. Më mundi, djalli e marrtë! Por të paktën më bëri të qesh kur më tha se strategjitë e mia në fushëbetejë janë më të mira se ato mbi tabelën e shahut. "Lëri figurat e drurit për mua, Gjergj," më tha, "ti merru me ato të mishit e të gjakut." Ndoshta ka të drejtë. Po bie borë jashtë. E bardha mbulon gjithçka, edhe plagët e tokës. Por pranvera do të vijë sërish, dhe me të, ndoshta edhe armiku. Duhet të jemi gati. Gjithmonë gati. Po i shkruaj Donikës një letër. T'i tregoj se jam mirë, edhe pse pak i mërzitur nga këto lojëra politike. Ajo gjithmonë di si të më ngrejë moralin. Ndonjëherë mendoj se ajo është shtylla ime e vërtetë. Uroj që viti i ardhshëm të na sjellë më shumë aleatë të sinqertë dhe më pak armiq dinakë. Por sido që të jetë, ne do të qëndrojmë. Si këto male të Arbërit. Të palëkundur. Gjergji.